Bu sefer giriş yazısı yazmamaya karar verdim, çok net konuşacağım. İstemiyorum hiçbirinizi!
Ben çok seviyorum arkadaşlarımı, çok değer veriyorum. Bazıları bunun aşırı olduğunu söylüyor ama napayım işte seviyorum var mı ötesi? Evet var.
Elimden geldikçe iyilik yapıyorum hepsine, mutlu etmeye çalışıyorum ama arkamdan iş çevirmeler başlıyor sonra. Siz söyleyin bakayım, mübah mı bunlar? Anlamıyorum niye? Ulan ben senin iyiliğini istiyorum, sen üzülme hiç bir zaman istiyorum ama senin yaptığın şu şeye bak! Yakışıyor mu lan sana? Yakıştırıyor musun acaba bu pisliği üstüne?
Ne oldu diye sormayın Allah aşkına. “Dost bildiklerim hayatımı skiyorlar günden güne.” Cevabını verdirtip ergene çevirmeyin beni. Öyle bi şeyde var mesela. Ergen tribi gibi duruyor, lafta edemiyorum.
Zaten yukarıda belirttim sormazsınız daha ama cidden yetti lan. Her seferinde söz veriyorum kendime; yok diyorum, bir daha diyorum, değer vereni sksinler diyorum, yine değer veriyorum. Galiba biraz şerefsize benziyorum (ahahayt zor anlarda bile espri yapmak)
Cidden gidin zarar verecekseniz, ben kırılmam. Bilgisayarım var benim, oyunum var, şuyum var, buyum var! Yalnızlığın nasıl bi şey olduğunu biliyorum. Çoğu insana acı verir fakat ben sklemem; Çünkü müziğim var benim, kulaklığım var! Bunlarla hayat güzel geliyor bana.
Evet çok net söylüyorum! Zararlıysanız bi siktir olup gidin hayatımdan, ben çok iyiyim zira. Ama kalıpta zarar verdiğiniz her gün beni yıkıyorsunuz*
* Kendime söz verdim bundan sonra. Hayatıma çomak sokanın hayatına sokarım.(Abi çok güzel laf söylüyorum da ergen tribi gibi duruyor :( )
